Teoman (Yusuf Atılgan’dan İsmet Özel’e) didik didik derin içsel sorgulamalar tahtında yazan bir yazara dönüştü. Tanju Okan kadar alkol kokan nefesi, kalabalığa tesadüfen karışmış yalnız adamın hışırtılı sesiyle okunmuş otobiyografik bir çalışma “ben, zargana, deus ex machina”.Son şarkı “artık âşık olamayan”da Gonca Vuslateri bir korku filminden seslense, arada bir Nick Cave ya da Lou Reed esintileri duyuyor gibi olsanız da, buradaki müzikal tercihleri çok daha minimal: bazen tek bir arpejden ya da uzatılmış bir sesten, bazen de tek bir ritimden ibaret; birer demo gibi tınlıyorlar. En müzikal şarkı “nevrozumun zindanı”.
Geçmişinden hikayeler anlatıyor, Fitzgerald’dan, Bob Dylan ve Jacques Brel’e referanslar
veriyor. Teoman varoluşunun anlamını sorguluyor, şahsi hesaplaşmalara girişiyor;
yüzleşmeden ziyade bir iç dökme… Monolog halinde tezahür eden bu konuşmalar “Koyu”dan daha koyu… Bir olgunluk dönemi albümü olarak tarif etmek kolay değil bu yedi şarkıdan oluşan 45 dakikalık çalışmayı. Sanatçının açıkladığı gibi olur mu bilinmez. Tahminen ya son albüm da yeni açılan bir sayfanın ilk satırı. Cesaretin tek çeşidi yoktur; bu da bir cesaret biçimi. Kim ne derse desin, müzik tarihimizde hiç kimse böyle bir albüm yapmadı.
(Murat Beşer – 22.09.2003 / Cumhuriyet)
